Ομιλία Προέδρου ΕΒΕΑ στην Ημερίδα «Stephane Garelli on Competitiveness» – KPMG

  ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΒΕΑ, κ. Κ. ΜΙΧΑΛΟΥ Ημερίδα «Stephane Garelli on Competitiveness» – KPMG Panel: Η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων στο μικροσκόπιο

11 Νοεμβρίου 2010

«Κυρίες και Κύριοι,

• Αποτελεί για μένα ιδιαίτερη χαρά να συμμετέχω στη σημερινή εκδήλωση.
• Σε κάθε αγορά, ο ανταγωνισμός συνεπάγεται έναν υγιή επιχειρηματικό ιστό και ταυτίζεται με μία βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία. Στη χώρα μας, το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας αποτελεί βασικό παράγοντα για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας και από την άλλη, μεγεθύνει τα προβλήματά μας και εμποδίζει κάθε προσπάθεια για να ορθοποδήσουμε.
• Την προηγούμενη εβδομάδα, η είδηση που έπρεπε να μας ταρακουνήσει – αλλά δυστυχώς ελέω περιφερειακών και δημοτικών εκλογών δεν έλαβε μεγάλη έκταση – αφορά στην υποχώρηση της Ελλάδας στην 109^η θέση από την 97^η, που βρισκόταν πέρυσι και σε σύνολο 183 χωρών, σύμφωνα με την έρευνα «Doing Business 2011» της Παγκόσμιας Τράπεζας. Χώρες όπως το Μπανγκλαντές, η Αιθιοπία ακόμα και το Αφγανιστάν αποδεικνύονται πιο φιλικές και πιο ελκυστικές για τα επενδυτικά κεφάλαια και την επιχειρηματική δραστηριότητα.
• Μόλις πριν από 2 μέρες, μία δεύτερη είδηση, που δημοσιεύθηκε, επιβεβαίωσε, από διαφορετική οπτική, το ελληνικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Στην ετήσια κατάταξη με τα 200 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, σύμφωνα με το εξειδικευμένο σε θέματα ανώτατης εκπαίδευσης περιοδικό «The Times Higher Education», δε συμπεριλαμβάνεται ούτε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Επιβεβαιώνεται ότι το μη ανταγωνιστικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και η ανύπαρκτη σύνδεση μεταξύ έρευνας, καινοτομίας και παραγωγής συνεπάγεται την ελλιπή ανταγωνιστικότητα στο επιχειρηματικό επίπεδο και το αντίστροφο.
• Το σοβαρό και χρόνιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται:
• Πρώτον, στο έλλειμμα επιχειρηματικής κουλτούρας. Στην Ελλάδα, η επιχειρηματικότητα έχει συνδεθεί με το άνομο κέρδος, έχει ταυτιστεί με την εκμετάλλευση και επειδή επιλέγεται ως λύση ανάγκης, συνήθως είναι χαμηλού ρίσκου και χαμηλών απαιτήσεων.
• Δεύτερον, στο θεσμικό έλλειμμα. Για παράδειγμα, ο νόμος για την απλοποίηση της ίδρυσης μίας επιχείρησης – κάτι που στις προηγμένες χώρες γίνεται πλέον ηλεκτρονικά και σε χρόνους που ζήτημα είναι εάν υπερβαίνουν τη μία ημέρα – πέντε μήνες μετά την ψήφισή του παραμένει ανενεργός. Ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με την προαναφερόμενη έρευνα «Doing Business 2011», η Ελλάδα κατατάσσεται στην 149^η θέση όσον αφορά στην έναρξη επιχείρησης.
• Τρίτον, στο έλλειμμα για μία σταθερή και ευνοϊκή για την επιχειρηματική δραστηριότητα φορολογική πολιτική. Οι ελληνικές επιχειρήσεις βρίσκονται υπό φορολογικό διωγμό, όταν η φορολόγηση στη Βουλγαρία είναι στο 10%, ενώ στην Τουρκία είναι μηδαμινή για τα πρώτα 5 χρόνια της επένδυσης. Πρόσφατη έρευνα του ΕΒΕΑ παρουσιάζει ότι 2 στις 10 επιχειρήσεις διερευνούν ακόμα και τη μεταφορά έδρας σε χώρες με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Κανένας αναπτυξιακός νόμος δεν μπορεί να προσελκύσει ιδιωτικές επενδύσεις, όταν οι νέες επιχειρήσεις θα καλούνται να πληρώνουν 4 φορές υψηλότερους φόρους, σε σύγκριση με γειτονικές μας χώρες.
• Τέταρτον, το έλλειμμα στην εύρυθμη λειτουργία της αγοράς. Η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αυστηρότερα ρυθμιζόμενες αγορές μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Μία σοβαρή μεταρρύθμιση, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, θα ενίσχυε την ανταγωνιστικότητά μας κατά 15%. Η δε πρόσφατη απελευθέρωση της αγοράς οδικών εμπορευματικών μεταφορών θεωρήθηκε ως «επανάσταση», όταν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ισχύει, εδώ και χρόνια. Και βέβαια, η απελευθέρωση των κλειστών αγορών και επαγγελμάτων και η διαμόρφωση ίσων όρων ανταγωνισμού για τις κρατικές και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις παραμένει στα χαρτιά, όπως και οι ελληνικές ΔΕΚΟ, που παραμένουν ζημιογόνες και ανεπαρκείς.
• Πέμπτον, το έλλειμμα σε μία σύγχρονη αγορά εργασίας. Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα στη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ, με τις υψηλότερες εργοδοτικές εισφορές. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται δυσκαμψία στην αγορά εργασίας, αποθαρρύνει την είσοδο των νέων και δυσκολεύει τόσο τις απολύσεις όσο και τις προσλήψεις.
• Έκτον, το τεράστιο έλλειμμα στη δημόσια διοίκηση. Χρειαζόμαστε ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος, ώστε να πατάξουμε τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και την κωλυσιεργία και να μειώσουμε τη σπατάλη. Και σε αυτό καθυστερούμε.
• Έκτον, το έλλειμμα σε αναπτυξιακά και επενδυτικά εργαλεία, γιατί ο κάθε επενδυτής και επιχειρηματίας απαιτεί να γνωρίζει που και πως μπορεί να δραστηριοποιηθεί, χωρίς ασάφειες, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς συναλλαγές με κάθε είδους παράγοντες. Πιο συγκεκριμένα, το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο και τα Ειδικά Πλαίσια για τον Τουρισμό, τη Βιομηχανία και τις ΑΠΕ παραμένουν ανεφάρμοστα. Οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα για την υλοποίηση μεγάλων έργων υποδομής έχουν διακοπεί. Το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων στο πρώτο επτάμηνο είναι μειωμένο κατά 36,3% σε σχέση με πέρυσι. Η ρευστότητα είναι πλέον ελάχιστη και τα χρηματοδοτικά εργαλεία έχουν βαλτώσει.
• Όμως, ευθύνες, για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας φέρει και μία μερίδα της επιχειρηματικής τάξης, η οποία είχε αναγάγει σε δόγμα την επιδίωξη του εύκολου και γρήγορου κέρδους, απέχοντας από κάθε προσπάθεια βελτίωσης της παραγωγικότητας και διείσδυσης στις ξένες αγορές και αποδεχόμενη τη διαπλοκή και την άνθιση της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.Αυτή η μερίδα των επιχειρηματιών δυσκόλεψε τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων προσαρμοσμένων καλύτερα στις σημερινές απαιτήσεις μιας «ανοικτής» οικονομίας.
• Ολοκληρώνοντας, θα προσθέσω ότι πρέπει επιτέλους να βάλουμε τέλος στον ασύδοτο λαϊκισμό, που έχει διαβρώσει τον τρόπο σκέψης μας και με δήθεν «κοινωνικές» πολιτικές προτάσσει το όφελος των λίγων εις βάρος του συνόλου. Μία κοινωνία, που θέλει να επενδύσει σε μακροπρόθεσμη, ανταγωνιστική και βιώσιμη ανάπτυξη δεν μπορεί να ανέχεται εκείνους τους λίγους, που εκβιαστικά ζητούν την ικανοποίηση των «κεκτημένων» συντεχνιακών τους αιτημάτων.
• Δυστυχώς, οι ιδέες και προτάσεις αυτές δεν είναι καινούριες. Στην πραγματικότητα, συζητιούνται, εδώ και χρόνια. Σκοντάφτουν, όμως, με αποτέλεσμα το έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας να παραμένει, να έχει δυσθεώρητο πλέον κόστος και να στερεί από την οικονομία καλύτερες προοπτικές και νέες ευκαιρίες».