Ομιλία Προέδρου Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (Σ.Β.Β.Ε.) κ. Γιώργου Μυλωνά στο Συνέδριο με θέμα: «Ποιότητα, Προδιαγραφές, Πιστοποίηση, Έλεγχος Αγοράς στον κλάδο Δομικών Υλικών»
Θεσσαλονίκη, 2 Δεκεμβρίου 2008
Διαπιστώσεις
• Ο κλάδος των δομικών υλικών αποτελεί σήμερα (ίσως μαζί με την κλωστοϋφαντουργία) τον σημαντικότερο κλάδο, αν συνδυάσουμε μέγεθος εγχώριας μεταποίησης, ποικιλία προϊόντων, αριθμό εταιρειών, εξαγωγές και εξωστρέφεια.
• Ο κλάδος με την μεγαλύτερη διείσδυση στις Βαλκανικές χώρες (ίσως με λιγότερα κεφάλαια από ότι οι τράπεζες)
• Η μεταποίηση του κλάδου αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην διείσδυση στις δυτικές αγορές (ακριβώς λόγω της έλλειψης των στοιχείων της επικεφαλίδας)
• Ο κλάδος που απειλείται περισσότερο από τη σημερινή κρίση
• Ο κλάδος που στην πλειοψηφία του, δε βοηθήθηκε να αναπτυχθεί οργανωμένα με δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα
Τα δομικά υλικά πρέπει να απαντούν, στον μέγιστο βαθμό ποιότητας, σε θέματα όπως:
• Ασφάλεια – Υγιεινή
• Εξοικονόμηση ενέργειας
• Σεβασμό και ένταξη στο περιβάλλον
• Αντοχή στο χρόνο
• Άνεση και Ποιότητα στον ελεύθερο χρόνο
• Εξέλιξη – Παραγωγικότητα
Η βελτίωση και συνεχής εξέλιξη των δομικών υλικών στηρίζεται στην πιεστική και ατελείωτη υιοθέτηση συνεχώς βελτιωμένων και αυστηρότερων προδιαγραφών, και όχι απλώς στον ανταγωνισμό μεταξύ των εταιρειών (και εδώ αρχίζει το δράμα της Ελληνικής βιομηχανίας δομικών υλικών).
• Οι προδιαγραφές έχουν ως αποτέλεσμα την πιστοποιημένη ποιότητα
• Πριν απ’ αυτό απαραίτητη είναι η έρευνα για συνεχώς βελτιωμένα προϊόντα
• Και αυτό προϋποθέτει υψηλού επιπέδου επιχειρήσεις με ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου επιστημονικό, τεχνικό αλλά και βοηθητικό προσωπικό
• Προϋποθέτει συνεργασία πανεπιστημίων και τεχνολογικών ινστιτούτων με την παραγωγή
• Και αυτό σημαίνει υψηλό επίπεδο μιας χώρας
Η πιστοποιημένη ποιότητα είναι το μοναδικό διαβατήριο για τη διακίνηση προϊόντων στις διεθνείς αγορές. Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να μιλάμε για εξαγωγές αξιώσεων στις δυτικές αγορές. Η πιστοποιημένη ποιότητα είναι μακροπρόθεσμα η μοναδική υπόσχεση ευημερίας.
Και τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
• Ο καθένας κάνει ότι του κατέβει. Παράγει ότι θέλει, εισάγει ότι θέλει, διακινεί ότι θέλει, τοποθετεί και κατασκευάζει όπως θέλει, αυτοσχεδιάζει. Και φυσικά και εδώ ισχύει το «είσαι ότι δηλώσεις». Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα.
• Διότι εκτός του ότι δεν υπάρχουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ το τονίζω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ, δεν υπάρχει πραγματικός ελεγκτικός μηχανισμός, δεν υπάρχει έλεγχος της αγοράς.
• Και αν, λέω αν, υποθέσουμε ότι στις ιδιωτικές κατασκευές δεν τα δίνουμε και πολύ σημασία τι γίνεται με τις δημόσιες; Αυτές που θα έπρεπε να είναι το ισχυρότερο κίνητρο ανάπτυξης βελτιωμένων δομικών υλικών. Αυτές που έπρεπε να είναι υπόδειγμα; Αυτές που δίνουν το στίγμα του επιπέδου ανάπτυξης και ευημερίας μιας χώρας;
• Μιλάμε για τα εκατομμύρια ευρώ που θα πληρώσουμε ως πρόστιμο για την ενεργειακή σπατάλη καθώς και για την εισαγωγή από το εξωτερικό φωτοβολταϊκών και ανεμογενητριών και δεν ορίζουμε αυστηρές προδιαγραφές για εξοικονόμηση ενέργειας στα κτίρια, παλιά και νέα, π.χ. με καλύτερα υλικά για βελτιωμένη θερμομόνωση, οι αντικαταστάσεις και επεμβάσεις με πιο μονωτικά και φιλικά στο περιβάλλον υλικά, παραγόμενα στην Ελλάδα.
• Τι κίνητρο έχει μια Ελληνική μεταποιητική επιχείρηση να παράγει προηγμένων τεχνικών χαρακτηριστικών προϊόντα, με πιστοποιητικά από δυτικοευρωπαϊκά ινστιτούτα, (που όλα αυτά μαζί σημαίνουν αυξημένο κόστος), όταν κανένας δεν τα ζητάει, γιατί δεν είναι υποχρεωτικά, και επομένως κανένας δεν τα πληρώνει;
• Και χωρίς κίνητρο από την εγχώρια αγορά, πως θα μπορέσει να δημιουργήσει προϊόντα που να μπορούν να εξαχθούν σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες ή στο κομμάτι των απαιτητικών κατασκευών ακόμη και στις αναπτυσσόμενες ή τριτοκοσμικές χώρες;
• Τι σημασία έχει αν ένα υλικό περιέχει καρκινογόνες ουσίες αλλά είναι φθηνό και κάνει και τη δουλειά, ενώ το άλλο είναι φιλικό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά κάνει την ίδια δουλειά με τα διπλά λεφτά; Μήπως ζήτησε κανένας την πιστοποίηση υποχρεωτικών προδιαγραφών;
• Και τι γίνεται με τα μαϊμού υλικά; Ποιος τα ελέγχει; Και σύμφωνα με ποιες προδιαγραφές τα ελέγχει; Και πως μπορεί μια Ελληνική μεταποιητική βιομηχανία να ανταγωνιστεί τέτοιου είδους υλικά, που δεν έχουν το κόστος της έρευνας και ανάπτυξης, της πιστοποίησης των ιδιαίτερων ιδιοτήτων του;
• Αυτός δεν είναι αθέμιτος ανταγωνισμός;
Είμαι σίγουρος ότι εκπρόσωποι υπουργείων σε αυτή την αίθουσα θα αμφισβητήσουν αυτά που λέω.
Κοιτάξτε το αποτέλεσμα! Αφαιρέστε τα Βαλκάνια και μετρήστε τις εξαγωγές των ΕΠΩΝΥΜΩΝ (όχι παραγωγή φασόν) ΔΟΜΙΚΩΝ ΥΛΙΚΩΝ.
Και μην προτάσσετε τις εξαιρέσεις!
Το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη.
• Υιοθετήστε αρχικά, και κάντε τες πιο αυστηρές στη συνέχεια, τις Ευρωπαϊκές νόρμες, ως έχουν
• Υποστηρίξτε και μην απαξιώνετε τα κέντρα πιστοποίησης, αλλά δημιουργείστε και νέα
• Να είστε αυστηροί στην τήρηση προδιαγραφών στα κτίρια, έστω και μόνο στα δημόσια, και μην επιτρέπετε στους εργολάβους να κάνουν ότι θέλουν
• Τα σχολεία θα έπρεπε να είναι πρότυπα εφαρμογής προδιαγραφών ασφάλειας και υγιεινής
• Δημιουργείστε ελεγκτικούς μηχανισμούς, που να δουλεύουν:
– Για να μην απαξιωθεί η σοβαρότητα και αξιοπιστία του σήματος СE
– Για να υποχρεωθούν οι έλληνες μεταποιητές αλλά και έμποροι δομικών υλικών να διαθέτουν προηγμένων προδιαγραφών προϊόντα
– Για να περιοριστεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός
– Για να γίνει ο κλάδος έντονα εξαγωγικός στις αναπτυγμένες δυτικές χώρες
• Αναγκάστε έμμεσα τους Έλληνες μεταποιητές να παράγουν διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα
Ακούτε τους εκπροσώπους των κλαδικών φορέων. Αυτοί έχουν την μεγαλύτερη αγωνία για την μελλοντική ανάπτυξη του κλάδου τους και την αντιμετώπιση του άκρατου παγκόσμιου ανταγωνισμού χωρίς όρια. Προστατέψτε τους και Αναπτύξτε τους.
Ευχαριστώ.